Afscheidsreceptie klinisch psycholoog Frans van den Bekerom

Voor dag en dauw was en is Frans te vinden in het Maasziekenhuis. Patiënten en collega’s hebben hem leren kennen als een zeer betrokken collega, die met zijn levendige verhalen menig patiënt en collega wist te boeien. Hij is enige tijd lid geweest van het bestuur van de Vereniging Medische Staf en van 2013 tot 2016 was hij tevens voorzitter.

Afscheidsreceptie 11 mei

Op 11 mei heeft Frans van den Bekerom zijn laatste werkdag. Daarna gaat hij van zijn pensioen genieten. U bent harte welkom bij zijn afscheid op donderdag 11 mei van 16.30-18.00 uur in het restaurant van het ziekenhuis.

Korte terugblik

Aan de hand van enkele steekwoorden blikt Frans terug op zijn periode bij het Maasziekenhuis Pantein.

Medische psychologie

‘Deze heeft in de afgelopen twintig jaar echt een enorme vlucht genomen. Men raakte steeds meer overtuigd dat medische psychologie een wezenlijke bijdrage levert aan het genezingsproces. Lichaam en gevoel zijn eenvoudigweg niet los van elkaar te zien. Dat heeft ook geresulteerd in een polikliniek.’

Het Maasziekenhuis

‘Ook dat heeft in de voorbijen decennia een gigantische ontwikkeling doorgemaakt. De zorg wordt goed gewaardeerd en ook zeker het persoonlijke karakter. Dat is wat we heel belangrijk vinden in het Maasziekenhuis.’

De patiënt

‘Die is ook veel veranderd. Door het internet en door de digitalisering zijn patiënten beter voorbereid als ze naar ons toe komen. Landelijk hoor je dat patiënten veeleisender zijn, maar dat ervaar ik niet. Mensen hebben wel meer emotionele stress. Of dat komt omdat ze hier gevoeliger voor zijn of dat de maatschappij tegenwoordig meer van ze eist, dat is de vraag.’

Huisartsen

‘Met huisartsen heb ik als klinisch psycholoog minder rechtstreeks te maken dan met specialisten in het Maasziekenhuis. Er is wel regelmatig overleg over patiënten en we proberen ook altijd een eindbrief te sturen, maar daar moet de patiënt dan wel expliciet toestemming voor geven en dat gebeurt helaas niet altijd. Maar daardoor ken ik de meeste huisartsen wel. Een huisarts kan helaas nog steeds niet direct naar ons verwijzen. Daar hebben wij in het recent verleden landelijk wel voor gestreden, maar dat is helaas niet gelukt.’

Wat ga je nu doen?

‘Eerst ga ik een paar weken proberen niks te doen. Vooral ook wennen aan het niets meer hoeven. Ik kan moeilijk afscheid nemen. Voor mij zijn persoonlijke relaties altijd belangrijk en die kan ik moeilijk ineens loslaten. Het aanstaande ‘moreel beraad’ daar mag ik mij nog graag mee bemoeien, een beetje mijn eigen praktijk nog en waarschijnlijk coaching van medische vakgroepen. Ik zie mijzelf niet alles loslaten. Door weer en wind naar het ziekenhuis komen zal ik niet missen, maar wél het tegen half acht ’s morgens binnenlopen en iedereen gedag zeggen. Met aftellen ben ik ook niet bezig. Daarvoor vind ik het werk te leuk. De vakgroep laat ik met een gerust hart achter. Die zal zich verder door ontwikkelen naar nieuwe inzichten en met nieuw elan.’